Έχοντας αποστερηθεί μια αναποδιά σήμερα,
ήπια λίγο νερό,
το απόλαυσα στους ρυθμούς μιας
νυχτερινής, μισοτελειωμένης σονάτας,
βυθισμένος στο χιόνι,
παραμυθιασμένος από ρητορείες,
βίαιος σαν ουρά λύκου
και ό,τι άλλο πάρεις απ’ αυτή τη μεριά
των κατάστιχων
μόνο πρόσεχε την ανία, την ανία-σαν-μάγεμα.

Έπειτα γλιστρώντας μέσα στο ευγενικό τζάκετ
τού να πρέπει να ξέρω γιατί όλοι με ξεπερνούν,
το πως σιχτίρισα εκείνο τον κληρονόμο,
στριφόπλεξα αυτόν τον υπόγειο σημάτων
ιδωμένων μόνο από πίσω,
το παλιό χαλί και η κούπα του –
όλα ήτανε μια τρέλα για μένα,
παρόλα αυτά μόνο σκόνη.
Και καθώς ξέκανα
τους στριφοβελονιασμένους του βατράχους,
μια περίπου μελαγχολία σίμωσε
πέρα από τη λίμνη –
μικρές σχίζες νοήματος άκαμπτου, πού καλά ταιριάζανε τελικά,
αν και ξεμαντάλωσα αυτά τα δάκρυα,
αποκαθαρμένος για την περίσταση.

Τα σκαλιά ήξεραν
ότι ήταν από κάτω τους, αλλά για τον ίδιο λόγο
δεν αναγνώριζαν το τεράστιο φορτίο
σηκωμένο από του βουνού το μέτωπο.

Και ο ίδιος ο αρχιμάστορας, οι ίδιες κούπες κουδουνίζουν ακίνητες,
ακολουθώντας ένα επιτόπιο σχέδιο,
αποκαλύπτοντας ό,τι μέχρι τώρα
έχει γίνει του καθενός το χάπι.