Με το θάμβος έψαυσες την Καλλίστη Θήρα–
η ορατότης γλίστρησε απ’ το μηδέν
και ζήτησες την πολιτεία σε υγρό πυθμένα
το μήνυμα είχε σταλεί πέρ’ απ’ τις πέτρινες κορφές,
τις άδειες Πύλες–
πλησίασες υπάκουη ψυχή,
πόδια στεκάμενα σε πέτρα ελαφρή
πάνω στο κύμα,
έκραξες την Στρογγύλη, γύρω στη γη,
κάτω στη θάλασσα, μια θάλασσα καυτή
έκρουσες την Θήραν – ωϊμέ,
έκρουσες την Θήραν – ωϊμέ,
μια πληγή πάνω στην καρδιά της,
δυο πληγές τα μάτια της,
με καπνούς κι αίματα σκληρά –
στο καράβι σου δεν άρμοζε ένα πλησίασμα μ’ επιφυλάξεις,
όταν η βυθισμένη επιθυμία της άγκυρας,
έμενε άναυδη στο φλογερό κρατήρα
κράτα τα χέρια σου: Θα σε γελάσουν,
σμίξε τα πόδια σου: Θα σε γκρεμίσουν,
στρέψε τα μάτια σου: Θα σε φλογίσουν
δεν έψαυσες την Στρογγύλη –
την Καλλίστη Θήρα δεν έψαυσες:
Το κραταιό ηφαίστειο της ζωής σου σε κίνησε,
το κραταιό ηφαίστειο σε ύφανε,
το κραταιό, σε κάλεσε να σε κρατήσει –
πάνω στη λάβα ένα σημάδι αλαφρό: Οι επιθυμίες σου
και το στεφάνι σου: Πύρινος λόφος.