Περνᾷ τὸ πυροβολικὸ
ἀπ’ τὰ Χαυτεῖα... τι κακό!
κι’ ἀπὸ ἀνάμικταις φωναῖς
βουΐζει ἕνας καφενές.
Φωνάζουν ὅλοι των – νά! νά!
τὸ πυροβολικὸ περνᾷ.

Πηδοῦν στὸ δρόμο μὲ ὁρμή,
καὶ σχηματίζουν μιὰ γραμμὴ
νὰ δοῦν τὸ θέαμα αὐτό...
ἀλλὰ κανόνι δυνατὸ
ἔνοιωσ’ ἀπ’ ὅλους μοναχὸς
ὁ καφεπώλης ὁ πτωχός.

Ὅσοι ἐβγῆκαν πετακτὰ
νὰ δοῦν τὰ Κροὺπ τὰ τραντακτά,
μέσα στὴ ζάλη τοῦ σεισμοῦ
καὶ τόσου πατριωτισμοῦ
γιὰ τὸν καφὲ τὸν πρωϊνὸ
δὲν τοῦ ἐπλήρωσαν λιανό.