Κάποτε καλοκαίριασε
κι ο Πόρος ξανάγραψε τους βυθούς του.

Σαν μπλε του ήλιου το νερό στο ποτήρι
τυλιγμένος στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήσουν εκείνος ο άγνωστος
ο γόης του δρόμου.
Το αόρατο γύρω απ’ το σώμα
λες και δεν ήσουν εκείνος ο τρελός
με τη μοτοσικλέτα.
Λες και δεν ήμουν εκείνο το δωμάτιο
Το μικρό καρυδένιο κρεβάτι
να τεντώνει το φιλί στο σεντόνι.

Τυλιγμένη στις φλόγες του Αυγούστου
λες και δεν ήμουν εκείνο το κλάμα.
Εκείνο το κύμα να βουλιάζει
το φιλί στον καθρέφτη.

Έρωτα τώρα καταλαβαίνεις
ήσουν η ανταμοιβή μου
για τα χρόνια που πέρασα στο ποτάμι
με δυο αδερφούς
και τρεις πατεράδες αδέκαστους.