Εικόνισμα μου φαίνεται ο κόσμος
γυρίζονται οι ώρες εποχές
άφευκτος του μερόνυχτου ο νόμος
ορίζει γιόμα, νύχτες και αυγές

σαν άπεφθος χρυσός το μεσημέρι
θησαύρισε τη λάμψη τη χρυσή
την κράτησαν οι πέτρες, καλοκαίρι
πώς λύνει τους αρμούς... Τι χαλαρή

ξαπλώνομαι γυμνή και ζεσταμένη
και δίπλα οι παλιές βελανιδιές
στο ρέμα η δροσιά πώς κατεβαίνει
σπάρτα και ροδοδάφνες, λυγαριές

και λιάζομαι στο όμορφο το δώμα
διαβάζω, νανουρίζομαι, ξυπνώ,
αγαπημένη φύτρα μου το χώμα
κι ο ήλιος που στη σάρκα, μετρητό

κεντά με βελονιές μαλαματένιες
ζώσμα ρυθμό γαλήνης στο σφυγμό
διώχνει μακριά, σαν πούπουλο, τις έννοιες
σταλάζει στις αισθήσεις γλυκασμό

κλίνει το φως στη δύση, τέλος μέρας,
κουδούνια μακρινά, κατεβασιές
ξερολιθιές, απόγειος αέρας
στις ξερικές που ξέρω τις πλαγιές

και πέφτουν οι σκιές γύρω τριγύρω
κι η πλάση την ανάσα της κρατά
το σούρουπο απλώνεται σαν μύρο
κι ανάερα τα βλέπω τα βουνά

κι η νύχτα σιωπηλή σαν μαγεμένη
ακίνητη πληθαίνει τη σιγή
στο μέτρο που στα φρένα τόνος μένει
γράφει αιωνιότητα στιγμή

καντήλα στο τραπέζι το στρωμένο
σελήνη, η χλωρή κληματαριά
θροΐζει και το φύλλο το γραμμένο
πεντάφυλλη τη γράφει τη σκιά

στις πλάκες της αυλής κι ο κύκλος δένει
κι οι φίλοι της καρδιάς αγαπητοί
στην ήσυχη την ώρα χαρισμένη
πέρα σε κατοικιά ερημική.