Παφλάζουνε τα Πέλαγα
που κύματά τους τρέχουν
τις σκέψεις, ν’ ανεβάζουνε
σ’ ορίζοντες, αφέντες.

Σ’ αυτούς που δεν αφήνονται
ως άναρχοι δραπέτες
κι όλο προς νέους ρίχνονται
να προκαλούν ακτές τους!

Ακτές συνεορτάζουσες
για κει γεμίζουν ώρες
χαρά, χειροκροτήματα
πελάζια, σ’ ανηφόρες...

Κι όπως μαζί με άνεμο
μας έρχονται με φόρα
ανάβουν στις καρδούλες
κεράκια, σε μποφόρια.