Στο πλωτό καράβι της λίμνης της Ζυρίχης
φάγαμε καραβίδες
ρουφήξαμε τα μεδούλια των ψαριών
Κι ύστερα μου μίλησες για δαχτυλίδια
και για κόσμους,
Τους γιους μας που θα κρεμιούνται απ’ τα μανίκια μας
Τα τραπέζια, τα κόκκινα μπαζάρ
Χριστοί ακόμα και τα κορίτσια μας!
Όλα σ’ αφθονία, σκέφτηκα,
κι ένα γερό στροφιλίκι
να κόβει το σκοινί του σύμπαν-σήμερα,
του σύμπαν-πέτρα
Τραυλίζεις,
Και πότε μεγάλωσε τόσο ο κόσμος;
Τα ψάρια, τα διαμάντια,
εκείνον τον καθρέφτη
εσύ κι εσύ
θα σας φυλάω πάντα
Στο παιδικό μου δωμάτιο
Κυβέλης 3, στο Γαλάτσι.