Σάμπως μες σε μιαν ζάλην από βαριά μύρα,
Λύνει σιγά-σιγά μες στον διαυγή, νερένιο
Καθρέφτη της, την κουρασμένη κίνησή της,
Ρίχνοντας πάνω του ακέριο το χαμόγελό της

Και περιμένει η νερένια επιφάνεια να φουσκώσει
απ’ αυτό το χαμόγελον. Ύστερα τα μαλλιά της
μες στον καθρέφτη χύνει κι ενώ τον εξαίσιον
ώμον, από την βραδυνή τουαλέττα βγάζει,

σιωπηλά πίνει απ’ την εικόνα της. Και πίνει
ό,τι ένας εραστής θα έπινε, σε μια μέθη,
ερευνητικά, δυσπιστία γιομάτος. Και δεν νεύει

στην καμαριέρα της παρά μόνο όταν
στο βάθος του καθρέφτη της βρει φώτα, ντουλάπες
και την θαμπάδα μιας νυχτωμένης ώρας.