Έχει αρμούς ό,τι μαθαίνεται:
το βήμα του γλάρου
το γέλιο της συνήθειας
η στήλη και το άγαλμα
που σέρνουν τα γράμματα
στη συμφορά του ονόματός τους

κρούω ψηλά
τ’ αστέρι μου
στον ουρανό
να βρω πιο εύκολα
σπασμένο το ρύγχος
του αλόγου
σκισμένα τα χείλη
του δρόμου
άγραφο και μαλακό
τον κανόνα
του διαστήματος

επίκουρες στη νύχτα
όλες οι θέσεις έναστρες
όταν δε θέλουμε
κανέναν να δούμε
και ξεμαθαίνουμε
το φόβο
με τα τετράδια
στη σάκα μας
πρώτη φορά
να ερωτεύονται
τις γομολάστιχες

θα ξεχαστώ
κωπηλατώντας
στο κελί
της αυλής μου
στην κουβέρτα του σκύλου
στην κουκέτα που χωρά
να κοιμίσει
το πόδι μονάχα του ονείρου μου

το μέλλον γράφεται εκεί
που σβήνουν τα σημάδια του
γεωργός απόλυτος
και ναυαγός
της πιο τρελής λαχτάρας.