Τα καλοκαίρια σ’ ερωτεύομαι ξανά
κυλώ πάνω σου σα μια στάλα αρμύρας
όταν βγαίνεις απ’ τη θάλασσα.
Σβήνω απ’ την άμμο όλα τα χνάρια,
να ξεχάσουμε από πού ήρθαμε.
Βλέπω μαζί σου το φεγγάρι
τρέμει μαζί μας η νύχτα
η θάλασσα κάτω απ’ την πανσέληνο του Αυγούστου.
Ο κόλπος του Μεραμπέλου την αγκαλιάζει.
Χάνεσαι μέσα μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο
μου αφήνεις τόσα σημάδια με το άγγιγμά σου
κι άλλα τόσα χωρίς καν να μ’ ακουμπήσεις.
Η βραδινή αύρα ανατριχιάζει τις ψυχές μας
το πιο γλυκό όνειρο μιας καλοκαιρινής νύχτας.

Τους χειμώνες σ’ αγαπώ ξανά.
Σε ψάχνω στην άκρη κάθε ουράνιου τόξου,
σαν να ήσουν θησαυρός.
Αιθάλη στο μυαλό μου ο καπνός της απουσίας
κι η βροχή έσβησε πια τα χνάρια σου.
Δεν ξέρω πού πηγαίνεις...
Σε ψάχνω στα σημάδια μου,
μα δε σε βρίσκω πια.
Σπαράζω κάθε απομεσήμερο
κι από τη σιγουριά τρέχω για να ξεφύγω.
Με τυλίγουν οι αμφιβολίες,
όπως δε με τυλίγεις πια εσύ.
Έρωτες που κυλούν όπως οι στάλες της βροχής στα νοτισμένα μου τζάμια
Έρωτες που χάνονται όπως οι στάλες της βροχής στις λίμνες των δρόμων.

Κι αν κάθε μέρα επιμένω να πληγώνω τη μνήμη μου χαράζοντας κάτι
...τι να πω...
ίσως είναι που ποτέ δεν μπόρεσα να συνηθίσω αυτή την εναλλαγή των εποχών
ίσως είναι που ποτέ δεν καταφέραμε να κυλήσουμε μαζί...