Ἀνέμελη καὶ κοσμικὴ κι ἀνέφελη
ἀπ’ τὸ χῶμα τῆς φυλῆς μου,
πορεύεσαι τώρα στ’ οὐρανοῦ τ’ ἀνηφόρισμα
σπουδαία τῆς γενιᾶς μου κομίζοντας νέα
καὶ τὸ σπαθὶ τοῦ νεροῦ καλόδεχτο στὰ πλευρὰ
ραντίζοντας μὲ χλωροφύλλη
τὴ συρρικνωμένη δορὰ τοῦ βράχου.

Λυγίζεις κάποτε ἀπὸ τῆς γῆς τὸ βάρος
ποὺ σφίγγεται στὰ σπλάγχνα σου,
ὥσπου ἕνα φύσημα, νὰ πάρει τὴν καρδιά σου
σ’ ἕνα στροβίλισμα πουλιῶν
ἢ τὰ πολύθροα φύλλα σου τρεμουλιάζοντας
ξεφαντώνεις μὲ τοὺς μῆνες,
τῶν διαβατάρικων γιορτάζοντας τὸν οἶστρο.

Ὁ χειμώνας θὰ σὲ γυμνώσει πάλι
ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ κεραυνὸς ποὺ θὰ σὲ τρόμαζε,
ἀφοῦ καὶ τὴ φωτιὰ τῆς ἀστραπῆς
μ’ ἀστραφτερὸ χαλάζι δροσερεύεις,
μονάχα κεῖνο τ’ ἀνατρίχιασμα τῆς φλέβας σου
τὴν τελευταία ἄνοιξη,
ποὺ τὸ κορμί σου σκόρπισε
σὲ χίλια δυὸ φυλλώματα.