Ψες οπλοφορώντας μια σπιθαμή γη
πέρασε το πρώτο σύννεφο
μηνώντας πως η αγάπη που φεύγει
είναι το μόνο που απομένει...
Έτσι κι εγώ γυρίζω πάλι
τους κροτάφους της μνήμης
στο βάδισμα εκείνο που ήταν δικό σου
κυκλοφορώντας τα ξεχασμένα τρόπαια νίκης..
Σαν την ιστορία σου — πόλη — μοιάζει
τούτο το κομμάτιασμα
και δεν τολμώ να εξιστορήσω
το τραγικό πρόσωπο των ήλιων
που σβήνουν
Και συ πολιτεία
αφέθου μόνο στις θυμωμένες καρδιές
αυτών που τολμούν
ησυχάζοντας για πάντα
τους μύριους συμπαντικούς σκοπούς
λειτουργώντας

Γαλήνη εσύ που παρασέρνεις ανέμους
υπομένεις ακόμα;