Απόψε ο Λεωνίδας ξενυχτά.
Στα χρόνια τα πενήντα του φτασμένος,
την πείρα συνταιριάζει και το μένος
και είναι πάγος όσο και φωτιά.
Τα τριακόσια επισκοπεί κορμιά.
Κάθε Σπαρτιάτης του, έτσι κοιμισμένος,
την ομορφιά ενσαρκώνει και το σθένος,
της Σπάρτης και εικόνα και καρδιά.
Το χρέος του εδώ τον έχει φέρει,
εδώ πυκνώνει όλη του η ζωή
κι ο Βασιλιάς αδάκρυτος πενθεί,
όχι της αύριον τον χαμό που ξέρει,
μα αιώνες ύστερα, σβησμένο αστέρι,
τον θάνατο της Σπάρτης που έχει δει.