Ρυθμοχώρα στους ιστούς σου πιάνεις
και τα πιο ανήσυχα ζουζούνια
τα κάνεις να ξεχνούν για πού ξεκίνησαν
και ποια μελωδία τα έφερε μέχρι εδώ.

Αριθμοχώρα οι πλανήτες σου ρουφούν
και τα πιο εξελιγμένα διαστημόπλοια
τα κάνουν να ξεχνούν τα εκτός πεδίου
και πως εδώ ήρθαν μόνο για ένα πέρασμα.

Αλγοριθμοχώρα ξέχασες ποια είσαι
ποιες νύμφες θώπευαν εκείνους που σε βρήκαν
ποιες νύχτες λιάζονταν στις καλαμόλιμνές σου
και τις πιο φωτεινές εκστάσεις σβήνεις,

παίρνεις ζωή μόνο από μας που σε αψηφούμε
και με τ’ αμπάρια μας γεμάτα με λωτούς
και στα κατάρτια μας δεμένες τις Σειρήνες
κουρσεύουμε τις λαμπερές σου πόλεις.