Έβγαλε πρώτα την ζωνη του

η φωνή ακόμα βουβή -καλό σημάδι

αυτό, σκέφτηκε- ψαχούλεψε κάτω απ’ το

σεντόνι το μπούτι του πόθου του κι η σιωπή

ακόμα εκεί να τονίζει τη φιλήδονη παρουσία της

αφού αφαίρεσε το εσώρουχο του ερώμενου χάιδεψε

τρυφερά τη μισοκοιμισμένη στύση του

την πήρε στο στόμα του και σα τον ανθό μπροστά

στο φίλημα της Άνοιξης πάλεψε με την γλώσσα του

το φούντωμα και την έξαψη



ο νέος χαμογέλασε

τον τράβηξε κοντά του μέσα στα ζεστά σεντόνια

του έβγαλε το πουκάμισο κυλώντας τις ρόγες των δαχτύλων του

απαλά απαλά επάνω στην ήδη ερεθισμένη επιδερμίδα

ο εραστής- θηρευτής σπαρταρώντας έχασε με μιας τα πρωτεία

και την αίγλη του κι αφέθηκε αναντίρρητα στου αταβικού χαρακτήρα

τον αναρχισμό της νύχτας και της ένωσης

καμιά φωνή καμιάν έντονη διαμαρτυρία

τα δυο σώματα πλεγμένα σ’ έναν τόσο εύθραυστο δεσμό

παλεύουν σάρκα με σάρκα, δόντι με δόντι, μοναξιά με μοναξιά

παλεύουν με λύσσα ξέροντας πως όλα μετά θα έχουν την πικρή γεύση

ενός θανάτου

κι όμως η μάχη μαίνεται σφοδρή:

όσο κυλά ο χρόνος όσο κυλά ο έρωτας

τόσο πιο βίαια τόσο πιο έντονα γίνονται τα χάδια και η σύζευξη των σωμάτων

κάθε φιλί και μια γερή δαγκωματιά

κάθε αγκαλιά και μια μικρή λαιμητόμος

γρήγορα ο πόθος γίνεται πόνος

γρήγορα ο έρωτας γίνεται στραγγαλισμός

η ένωση φέρνει την απομάκρυνση κι η επαφή την αποξένωση



κι εκεί

στο αποκορύφωμα του μικρού αυτού φονικού

στο ζενίθ της ηδονής

η νύχτα γεμίζει από τις φωνές τους

πρώτα η δική της φωνή το ίδιο αυταρχική μέσα στην ηθική της ανωτερότηταimages-3

έπειτα και η δική του πιο ντροπαλή μα το ίδιο δριμεία

σ’ ένα παραλήρημα αλληλοκατηγοριών κραυγάζουν και παραδέρνουν μέσα

στον νου του

εκείνος προσπαθεί να αποδιώξει τον αλαλαγμό των ενοχών

όμως οι φωνές επιμένουν με την ίδια ατσάλινη εμμονή και καταδίκη

κι εκείνος πλήρως αλωμένος αποτραβιέται και κυλιέται στο πάτωμα

αντιπαλεύοντας κάθε προσπάθεια του νέου για βοήθεια

κυλιέται με το σώμα και την σκέψη του παραδομένα σ’ έναν θρήνο

που ξεζουμίζει και την τελευταία ρανίδα της ύπαρξής του



και για το τέλος ετούτης της πράξης

η Μήδεια- μάνα επιλέγει να βάλει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι

στην πληγή-

όχι τόσο για να σιγουρευτεί για το θανατικό όσο για την ευχαρίστηση

της επικράτησής της:



άλλωστε…

μονάχα Εγώ σ’ αγαπώ

αληθινά…