Μα πώς λοιπόν μεγάλωσε τόσο η απόσταση μεταξύ μας
η ορισμένη απ’ του Θεού το χέρι την ημέρα εκείνη
και πήρε τεράστιες διαστάσεις και δε δύναται
το φτωχό λογικό να τη συλλάβει.

Άγνωστη δύναμη, ακατανόητη,
συνεχής κι επίμονη μου συνθλίβει
το μικρό μου σώμα.
Τι να πω άλλο γι’ αυτή την κατάσταση τη θλιβερή,
πώς να μιλήσω, να εκφραστώ με ανθρώπινα λόγια,
για πράγματα τόσο απίθανα και φοβερά
τόσο ανεξήγητα για την ανθρώπινη μπόρεσή μου.

Όμως εσύ που όλα τα ξέρεις κι όλα τα καταλαβαίνεις
προσευχήσου για μας τούτη την ώρα
πες δυο λόγια στον καλό Θεό
δώσ’ του να καταλάβει, εξήγησέ του
παρακάλεσέ τον για μας με το άγιό σου στόμα,
πες μια μικρή, όπως εσύ μόνο γνωρίζεις προσευχή –
γιατί εμείς πια δεν μπορούμε να προσευχηθούμε
δεν έχουμε ούτε λόγια ούτε καρδιά για προσευχή
δεν μπορούμε να σηκώσουμε τα πληγωμένα μέλη μας
και τα γονατισμένα πρόσωπά μας.