Κάποτε αμφιβάλλω...αν υπήρξε κάποιος από τους δυο μας,
μετά κρύβομαι κάτω από τις πέτρες που βρέχονται με νερό,
για να γυαλίζουν, -εδώ και χρόνια- σε εκείνη τη γυάλα με τα κοχύλια και τα άλλα μαζέματα.
Ναι, εκείνα που είχαν ζηλέψει τα μάτια σου, πριν τα κάνουν δικά τους.
Το ιώδες όμως της γυάλας παραμένει...να ποτίζει μεθύσια και να γεύει...
Ένας λειψός πορτοκαλένιος αστερίας, με τρεις μοναχά κορυφές,
μένει για να θυμίζει τα τρία φιλιά που σου είχα ζωγραφίσει στα χείλη...