Η Σελήνη κι η Μαρία είναι από την ίδια ύλη κι ακατάλυτες…
κουράζουν τους ποιητές πριν πέσουν να κοιμηθούν και να γίνουν Ενδυμίωνες…
κι έπειτα φυσάνε φως απάνω τους… ήταν μικρά κορίτσια…
και η ποίηση τους έπαιρνε πραγματικότητα…
και την έστρεφε κάθε φορά σε μιαν αμφίβολη αθανασία…

περιμένουν μια πρωτοχρονιά εθελουσίας εξόδου…
κι αφήνουν μόνο λέξεις για να διαχειριστούν οι ολίγιστοι…
ακυρώνουν εκατομμύρια λεκτικές μεταφορές…
κι ανατέλλουν κάθε νύχτα… αειπάρθενες…
άπιαστες από τα δόκανα του λόγου… κορίτσια πολλών ηλικιών…
που ρίχνει κάποτε ο χρόνος στη ζωή των ποιητών… ένα ακόμα βασανάκι…

σώματα κι ανάμεσα όνειρα ή εφιάλτες… όπως είπε ο ποιητής…
μαύρη Μαρία… και κατάλευκη σαν άγραφη οθόνη…
να ψάχνουμε κάτι ν’ ανανεώσει τ’ όνομά σου μέσα μας… πριν ο θάνατος…
από σελήνη η ζωή κι από ήλιο ο θάνατος… κι από ποίηση το μαρία…

θέλω να πω η ποίηση είναι αναβολή σιωπής…
καλύτερα να γείρεις για να κοιμηθείς…
και να φυσάει φως από Μαρία πάνω σου…