Λούζεται τη νύχτα η Μαριάμ
και τα λουλούδια τη φιλούν εκεί που
δεν τη φίλησε η μάνα της.
Η τίγρη την κοιτάει κι ο κόκκινος μονόκερως
−το μυθικότερο απ’ τα θηρία− πιάνει
τον ήχο των νερών στον καλπασμό του.

Υγρές οι νύχτες και οι μέρες των πρωτοπλάστων∙
και τα φίδια, είχαν φωνή και σου μιλούσαν.