Ζούμε μαζί τη νύχτα κι αναπνέουμε, Μαρίνα
σ’ ένα διαμέρισμα συγκατοικούμε στη Θεσσαλονίκη
επ’ ενοικίω.

Τη μέρα βγαίνεις και γυρνάς τ’ απόβραδο
με τσακισμένο βλέμμα, προκηρύξεις και συνθήματα:
"Ο καπιταλισμός κι η παγκοσμιοποίηση"
"There's no happy story in Russia"
"Αλληλεγγύη στον αναρχικό Γρηγόρη Θωμόπουλο".
Μου λες πως σκόρπισε η διαδήλωση με δακρυγόνα,
ρωτάς πού ήμουν και γελάς που ονειρεύομαι ακόμα
ένα αντάρτικο πόλεων.
Ύστερα κοιμόμαστε ανεπίληπτα
πλαγιαζοντας ο ένας μέσα στον ύπνο του άλλου,
ενώ το φεγγαρόφωτο μπαίνει από το παράθυρο
σαν να χιονίζει επάνω στα μαλλιά σου.

Τι ονειρεύεσαι, Μαρίνα, άγγελε της στέπας
άυπνη Σίβυλλα, τραγούδι του βοσκού.
Η Ιστορία μας έφερε μαζί
σε μία πόλη όπου ο άνεμος σκορπά τόσο παρήγορα
τη θλίψη.

Εχθές είδες στον ύπνο σου πως αυτοκτόνησες.
"Ήθελα να μάθω αν θα με θυμηθεί ο Θεός ", είπες. "Με
συγχώρεσε".