Βρεθήκαμε σε τόπο σκληρό στην αλμύρα ανάμεσα
και σε πέτρες μιας ζωής που δε συγχωρεί
και μιας άλλης ασύλληπτης
και τόσοι άνθρωποι καθένας με τους ίσκιους του
με γέλια τόσα καθένα στον πόνο του
μα φτάνει συχνά ένα βλέμμα
παιδιού χωρίς ηλικία φτερούγισμα μνήμης
όταν βουρκώνεις απ’ τα γιατί
και κάθε απάντηση μάταιη
μετά ξεκινά η πραγματικότητα
είναι ρε Γιώργο ξέρεις αυτή
με πρόσωπο ραγισμένο απ’ τα γιατί
σα να σου λένε δε θα `χει φέτος καλοκαίρι
πώς να πιστέψεις τους άλλους;
Είναι και τ’ άλλα τ’ αδιόρθωτα διότι
που μνήμες δε γνωρίζουν συνέχεια
αντιστέκονται πλημμύρα σκέψεων
γίνονται καθώς τα λόγια πνίγονται
παγώνουν οι ανάσες μετέωρα δάχτυλα
ακουμπάνε μέτωπα.

Ποιος εξηγεί τώρα τη νύχτα;
Όλοι κουβεντιάζουν βάσανα
γιατί του άλλου η χαρά ασήμαντη
με τόσο πόνο επιτρέπεται μόνο να κλαις
να γκρινιάζεις να αιωρείσαι
να που φτάνουν οι υποσχέσεις.

Στενή ζωή σ’ ενός παντελονιού το τράβηγμα.