Ήτανε τ’ όνειρο μελάνια χυμένα
και πέθαινα ήσυχα
ψαχουλεύοντας την ομορφιά
στις χαμένες πράξεις της ζωής
αναζητώντας και ψαχουλεύοντας
άλιωτες χειρονομίες.

Κάποιοι με κοιτούσανε από πολύ μακριά
τραβώντας και ισιώνοντας αμήχανα
προς τα πίσω τα μαλλιά τους

στο καταστραμμένο κάθισμα
σταλμένο ένα φάντασμα πριν χρόνια
και μ’ έκανε να στέκω άφωνη
που δε με βρήκες περαστικός εσύ

να με ακουμπήσεις
επάνω στο σώμα μου.