Σε είδα μεσημέρι στ’ όνειρό μου
μέσα στην άχνα από το βάθος της πλατείας
ν’ απλώνεις ρούχα σε ψηλό μπαλκόνι
κι έγειρα να σ’ αγγίξω όπως το φως
εκείνο το γαλάζιο φως στα μάτια σου
και ξαφνικά θυμήθηκα
πως δεν απλώνουν ρούχα στην πλατεία
και ξαφνικά θυμήθηκα
πως το μπαλκόνι αυτό πια δεν υπάρχει
κι είδα να εκτείνεται μπροστά μου ανεξερεύνητη
η χώρα όπου πηγάζει αυτό το φως
το φως από την απουσία που μας ενώνει
με μια υπόσχεση εκθαμβωτική
πέρα απ’ τον χρόνο και τον θάνατο
μητέρα.