Αρκεί ένα κερί ν’ ανάψει τ’ ουρανού
για να σειστεί ολόκληρη η πλάση.
Αρκεί οι ζωντανοί να σπείρουν τη διχόνοια
για να φυτρώσει η Αγάπη μέσ’ στους τάφους.
Ας πω, λοιπόν, τη φράση, ας πω:
Αλήθεια, τη μαγεία θέλω ίσα-ίσα ν’ ακουμπώ!
Τώρα που η κραυγή μου σα βέλασμα
με επιστρέφει στην κοιλιά σου κι έχω
την ευωδιά του δυόσμου μέσ’ στο στόμα
για να κρατώ τον θάνατο απ’ έξω, είναι
το σκοτάδι που γεννά το διάφανο χέρι
της απουσίας, είναι τα μάτια της καρδιάς
(γιατί δεν έχουν κλείσει ακόμη), είναι
το φεγγάρι πριν του κόσμου τις Βαβυλώνες.