Θα γίνω καλάμι
στις εκβολές του Αξιού,
εκεί που ο Πρέσπας γίνεται Βαρδάρης
και σαρώνει τα δύσκαμπτα,
να παίζω με τις φουρτούνες,
να ξεφαντώνω με την παραφορά,
να γιορτάζω με τ’ αυθόρμητα.

Θα γίνω τρούλος της Περιβλέπτου,
να στρογγυλεύω τις ριπές του Σορόκου,
την ανάσα της Ανάφης,
με την πλινθοπερίκλειστη παρειά μου.

Θα μάθω να ζω με τα γήινα,
τα υδάτινα και τ’ αέρινα,
να θωρώ την απώλεια,
μεγαλοπρεπή και εύθραυστη,
σε κάθε εικόνα της Μεσονησιώτισσας,
ν’ αφουγκράζομαι την ευγένεια
σε κάθε ψίθυρο φύλλου,
ν’ αγγίζω την ωραιότητα ταξιδεύοντας
σε πόλεις — στίβους μαραθωνίων,
ν’ απολαμβάνω το άρωμα
στην αύρα της μοσχοϊτιάς,
να γεύομαι την γλυκύτητα
στις πηγές του ασβεστόλιθου,
τ’ αποστακτήρια του Χειμώνα,
μπας και μπορέσω να ξορκίσω
τις πληγές της Άνοιξης.