Ποιητή μου

ουρανέ μου γκριζοπράσινε

βρυχηθμέ μου



την λάβα μου απόψε

πάγωσέ μου

φεγγάρι

αστερισμέ μου



τον δρόμο της νύχτας

φώτισέ μου

αλύχτισμα πετράδι

θησαυρέ μου



μέσα στις γραμμές

τα πουλιά ξεψυχούν

η φωνή μου σπάει

σε χίλια δυο κομμάτια

νεκρών- φώναξέ μου

την πρώτη λέξη πριν

το χάος



μονάχος

σου τραγουδώ

πάνω στην πληγή των βράχων

επάνω στην ρώγα της πιο μεγάλης μου

συντριβής – εαυτέ μου



κλωνάρι της νότας

που πενθεί μια δοξαριά δακρύου-

ψυχή μου λάβωσέ μου τη φλέβα

του ονείρου



να ματώσουν να χαθούν να λησμονηθούν

θυσίασε επάνω στου φιλιού σου τον βωμό

όλα τα φύλλα όλα τα λόγια όλα τα δικά σου



να μην τραγουδώ άλλο να μην περιμένω

να εναντιωθεί ο σπόρος στην δυναμική του

θέρους να εναντιωθεί το σώμα στον αιμάτινο

καλπασμό της ηδονής- θάνατέ μου παρέσυρε

τα χαρακωμένα όσα του κορμιού μου



για σένα που ξεσκίζονται οι σάρκες

για σένα που βουβαίνεται το καρδιοχτύπι της γης

για σένα που οι λίγες ψιχάλες καταπνίγουν τα βλέφαρα

για σένα που ο αέρας υποχωρεί



δώσε μου

μια ραγισματιά γαλήνης

ενός μεσημεριάτικου ύπνου

ανάσα – γκριζοπράσινο κύμα

του πιο επίμονου θανάτου



χάρισέ μου ύπνο ελαφρύ

χωρίς εσένα να δαμάζεις

τα κατεστραμμένα….