Μεχριπότε θα θέλουμε να φεύγουμε για κάπου
αλλού και το αλλού συνεχώς να μετακινείται να
μεταναστεύει για άλλους τόπους πιο χλοερούς,

μεχριπότε θα τρέχουμε να προλάβουμε το πλοίο
το τελευταίο που ακόμη δεν έχει φθάσει και το
λιμάνι με την αποβάθρα απομακρύνεται προς τη

στεριά, μεχριπότε ο μακαρίτης θα `χει τα μάτια του
κλειστά και θα μας κοιτά με το διαπεραστικό του
βλέμμα, μεχριπότε το λεωφορείο θα επιστρέφει

με τα φώτα σβηστά για να μαζέψει τους καθυστε-
ρημένους εργάτες που δε σχόλασαν ακόμα απ'
τη δουλειά, μεχριπότε τα ανένταχτα ποιήματα θα

παραμένουν σιωπηλά σε μια σκοτεινή γωνιά με
μια σκιά που το σκιερό φως της ματώνει στην
άκρα του τάφου τους σιωπή, μεχριπότε το νερό

θα βράζει στη χύτρα ξαφνικής πυρκαγιάς λέξεων
που τρέχουν να ξεδιψάσουν σ’ ένα πηγάδι απο-
τεφρωμένο, μεχριπότε ο Μεγαλέξανδρος ανοιχτά

στο πέλαγο θα ρωτάει αν ζει η γοργόνα του ή αν
απέθανε, μεχριπότε οι τουρίστες θα απαγορεύεται
να επισκέπτονται τουριστικές περιοχές οι φτωχοί

τω πνεύματι τις εκκλησίες και οι αναγνώστες τις
βιβλιοθήκες, μεχριπότε οι πληγές που είχαν σκοπό
να γιατρευτούν θα παραμένουν ανοιχτές σε κάθε

είδους ερμηνεία, μεχριπότε τα όργανα της τάξεως
θα τρέχουν το `να δεξιά τ’ άλλο αριστερά για να
προλάβουν την κοσμοσυρροή των διαδηλωτών,

μέχρι πότε τα μπαλκόνια θα είναι ανυψωμένα σε
σπίτια χωρίς θέα και οι προφήτες μεχριπότε θα
προβλέπουν ένα αδήλωτο και άδειο παρελθόν;