Φέτος δεν υπήρξαν εποχές.
Στεκόμασταν στη διάβαση
με ένα βαρύ παλτό
και όταν περνούσαμε απέναντι
ήταν πια Άνοιξη
και πετούσαμε
τα ρούχα στον αέρα.
Αλλόκοτος και ο χρόνος.
Σε ένα λεπτό
είχαν περάσει έξι μήνες
και το καταλαβαίναμε μετά
απ’ τις ρυτίδες από ρετσίνι
στους κορμούς των δένδρων
και τις μικρές αλεπούδες
που γερνούσαν στο σαλόνι.
Μα η μεγαλύτερη ανατροπή
συνέβαινε στον χώρο.
Συστέλλονταν και διαστέλλονταν
οι πλατείες, οι δρόμοι, τα στενά
οι διευθύνσεις άλλαζαν
και μέναμε με αγνώστους
σε σπίτια με λαίμαργες ντουλάπες
που έτρωγαν τσάντες και παπούτσια.

Γι’ αυτό κι εγώ λοιπόν
σκόνταψα στην σκιά μου
το πόδι μου παγιδεύτηκε
στην μαύρη της δαντέλα
κι αστραπιαία υπέθεσα
πως μ’ αγαπάς ακόμα.