Ήταν απρόσμενο το φως για μέρα Δεκεμβρίου
ζεστός ο δρόμος και λεπτός σα φίδι
μες στο λαμπρό κυματισμό του πράσινου και του γαλάζιου
κουβαριαζότανε ανέβαινε-κατέβαινε
από το Ρέθυμνο ως το Μεγάλο Κάστρο.

Ξάφνου στη μέση σ’ ένα στρίψιμο
στην τραχηλιά που πάει κατά τις Σίσες
ντυμένος σαν απλή χωριάτισσα γυναίκα
"έτσι είναι οι μέρες σαν θέλω
να χαρίσω στους θνητούς γεύση αθανασίας"
είπε και μ’ έπαρση Θεού που τα κατέχει όλα
μας πρόσφερε θριαμβικά
καινούρια πορτοκάλια και μανταρίνια π’ άχνιζαν
έσταζε ακόμη το αίμα ζεστό και χύθηκε
η αβάσταχτη εκείνη μυρωδιά στο αυτοκίνητο.

Πώς αλλάζει ξαφνικά το νόημα του κόσμου
μεθυστικά στη γεύση έφερναν μιαν άλλη γεύση
που οδηγούσε σ’ άλλη και σ’ άλλη πιο μεγάλη
έως ότου η επιστροφή μες στο σκοτάδι γινόταν
με τη λύρα του Ψαραντώνη στα σωθικά
όπως τρέπαιξε στο μισοτελειωμένο σπίτι
μέσα στο φως από κεριά και λάμπες πετρελαίου.

Περνώντας απ’ τις Σίσσες μείωσα την ταχύτητα
πάτησα φρένο κοίταξα
μήπως και ιδώ ξανά το σώμα του Θεού.
Τίποτα ερημιά σιωπή κανένας
μόνο η φωνή κάπου βαθιά σαν από μέσα μου
"Εγώ ήμουν το πρωί ο Θεός τώρα δεν είμαι
στα σωθικά της μέρας είμαι που σας χάρισα
αν τον ακούτε αυτό τον ήχο
το πέρασμα μιας τέτοιας μέρας..."

Σήκωσα βλέμμα στον καθρέφτη και είδα
το θαύμα ολόκληρο μαγνητικά να με κοιτάζει
στη νέα μορφή στο σήμερα που υπάρχει
και όχι ψιθύρισα Θεέ μου όχι
στης κάθε μέρας την ανόητη κίνηση
τον άπιαστο σακατεμένο χρόνο
αλλά στο θαύμα που λειτουργεί
χωρίς μηνύματα χωρίς συνεννοήσεις.

Σαν έκρηξη μοναδική σε σώματα
π’ αναζητούν τα σώματα να σβήσουν
ένα κορμί ν’ αναστηθεί που καταργεί τα δύο
σα δυο που σμίγουσι δεντρά κι ομάδι ξεφυτρώνουν
κι ομάδι θρέφονται στη γη κι ομάδι μεγαλώνουν
και το `να απ’ το άλλο δεν μπορεί κανείς να εχωρίσει
τα σύνορ’ αδιάκριτα, αχρηστευμένη η φύση
μέρα και νύχτα ανύπαρχτες ο χρόνος σταματά
η κάμαρη μυρώνεται με τα βαριά τα μύρα
ζυγιάζονται τα σώματα στον πόθο συνταιριάζουν
τινάζονται παραμιλούν σαν σε καμίνι ανάφτουν
σμίγουν ανακατώνονται και σπαρταρούν και καινε...

Μιας τέλειας λάμψης τύλιγμα
ο αγιασμός του σώματός μας
που κόβει τον καιρό και τον αποσβολώνει
και όλα συσπειρώνονται σε μια στιγμή
εκτυφλωτική και τίποτ’ άλλο.

Που όλα συσπειρώνονται σε μια στιγμή.