Τα φύλλα από το τίποτα όταν πρασινίζουν
ένα γέλιο που αστράφτει ξαφνικά σαν παρουσία
εκείνη η παλιά φωτογραφία που ξεθώριασε
να μας θυμάσαι
κάποιο αποτύπωμα αχνό στη δεξιά σελίδα
μια φράση καθημερινή με τ’ όνομά σου
ένα κόκκινο μπαλόνι που ξεφεύγει και υψώνεται
να μας θυμάσαι
στους τοίχους μάταιες οι επικλήσεις
κι οι δρόμοι που οδηγούν, που τέμνονται
με τις σκιές, τα δέντρα τους, τα τραπεζάκια στη γωνία
στο χώμα οι δρόμοι, στη φωτιά, στον ουρανό
να μας θυμάσαι.