Χρόνια λησμονημένα,
χαραγμένα στο κατάρτι για υπενθύμιση,
ο δύσμοιρος,
ξεχασμένος στις θάλασσες,
απάνεμο λιμάνι,
προορισμόν οριστικόν αναζητούσα,
στην αλληλουχία των αστερισμών
και στα εφήμερα λιμανάκια του κόσμου.

Κι αυτό ήταν πάντα πλάι μου.
Μα τόσα χρόνια πλάι μου.
Στου τύμβου τα ριζά και στην σκιά
του βησαλόδετου Επταπύργιου.
Κατά τα μέρη της φωτιάς και των σκιών.

τόσο κοντά. τόσο μακριά.
Μιας ανάσας ταξίδι.