Μέσ’ στο σούρουπο το μαύρο,
τι προσμένω εγώ για να `βρω!

Μια ψυχή που κλαίει μονάχη,
τον καημό της ποιος δε θα `χει!

Κι ένα φύλλο μαδημένο,
στέκει μόνο το καημένο.

Κι ένα αστέρι που νυστάζει,
το κοιτάζει και τρομάζει.

Μέσ’ στο άγριο μεσονύχτι,
μια φωνή βαθιά γροικήθη!

ένας άνθρωπος που πάει
μοναχός, τι να ζητάει;

"Η σκιά το ξέρει μόνη,
πού πηγαίνει πού νυχτώνει.

η σκιά και το φεγγάρι
που του δώσαν τέτοια χάρη!"

Μέσ’ στο άγριο μεσονύχτι,
ποια ψυχή δεν επλανήθη;

Ποια ψυχή δεν είδε πέρα,
μη χαράζει άσπρη μέρα;

για να βρει λουλούδια μύρα,
να χαρεί καινούργια μοίρα!

για να βρει το ριζικό της
τον καημόν τόνε δικό της!

Μέσ’ στο σούρουπο το μαύρο
τι προσμένω εγώ για να `βρω!

Όλα τα `πιε το σκοτάδι,
που τα βρήκε αργά το βράδυ

έξ’ από την άσπρη χώρα,
να τα δέρνει μαύρη μπόρα.

και το δέντρο και το φύλλο,
και τον άστεγο το σκύλο!

Μέσ’ στο άγριο μεσονύχτι,
μια φωνή δεν εκοιμήθη.

Αγρυπνάει και πονάει,
με τ’ αγέρι που γυρνάει.

Α! Τ’ αγέρι που γυρνάει,
τι καλά δεν του ξυπνάει!

Ναι! του λέει πως θα `ρθούνε,
όλα εκείνα που μεθούνε — —

Κι έτσι πάει αλαφρωμένος,
ο διαβάτης ο θλιμμένος.