Ακροβατώ ανάμεσα
στον δικό μου κόσμο
και στον κόσμο
που έχουν πλάσει
οι άλλοι
για μένα.
Δυο κόσμοι
διαφορετικοί
ο ένας
σε συχνότητα
παράλληλη
μ’ αυτό που έχω
ονομάσει
ανάγκη
[κι όμως
τόσο ξένος
απ’ την ίδια μου
την ανάγκη]
ο άλλος
κατ’ εικόνα
και
καθ’ ομοίωσιν
των ονείρων
και
των προοπτικών
που σχεδίασαν
με περισσή
φροντίδα
οι γονείς μου
την πρώτη
μέρα
της Δημιουργίας.
Το πρόβλημα
είναι
πως σε κανέναν
από τους δύο
αυτούς
κόσμους
δεν έχει
υπολογιστεί
ο παράγων
που λέγεται:
ζωή-
κι ό,τι βρέξει
ας
κατεβάσει.