"Υπάρχει η βουβή φωνή, που μιλά σε όλους μας την ίδια ιδιόλεκτο
όμως, σε διαφορετική για τον καθένα γλώσσα".
Έγραψε στο ταλαιπωρημένο τετράδιο του `39, στη Μόσχα.
Άκουσε από τον δρόμο ένα ακορντεόν κι ένα τραγουδάκι σε παλιά
διάλεκτο.
Kαι θυμήθηκε τις ανοιξιάτικες πλημμύρες του Δνείπερου,
τότε που το νερό σκέπαζε τα νησιά της όχθης κι έσμιγε τον ορίζοντα.
Τα μαθήματα βοτανολογίας στο Γυμνάσιο τις ιδιότητες του μίσχου
και του ύπερου.
Αλλά και την αποστήθιση της Ιστορίας σε βιβλία χριστιανίζοντα.
Και τοτε, κατάλαβε πως δεν πιστεύει στην ανάσταση.
Ούτως ή άλλως, ο κόσμος είναι το αντίθετο του Παραδείσου.
Γνώριζε, βέβαια, ότι τα φώτα που συνοδεύουν την ανθρώπινη παράσταση
δεν είναι παρά σκιές που παιχνιδίζουνε πάνω απ’ τα μήκη της αβύσσου.
Αλλά γιατί ακούγεται εδώ ένα θρόισμα σαν από δέντρο,
ενώ κορμός, κλαδιά και φύλλα δεν υπάρχουν; Την απουσία του ποιος
θα δικάσει;
Και τότε, στήθηκε εμπρός του μία βυζαντινή βασιλική με κέντρο
τον ουρανό. Και διάκοσμο την πλάση.