Κι εμείς εδώ, ικανοί μονάχα
να λατρεύουμε τα θέατρα τα άδεια,
τις άψυχες καρέκλες να φθονούμε
για όσα μεγαλεία αντικρίσαν.

Κι εμείς εδώ, μέσα σε κουίντες,
πίσω από αυλαίες
που στραβώσανε σα χέρια χτυπημένα,
να ψάχνουμε εκείνο το κοινό
που επευφημούσε τα είδωλά μας.

Κι ο κόσμος όλος ο αλλοτινός,
να ναι αλλού- σε κάποια ανάμνηση
που δεν ανακαλείται λόγω παλαιότητας-
σκαλωμένος
απορριγμένος σα γέλιο
ακρωτηριασμένο

Κι εμείς εδώ, ροδαλοί σαν αμνοί εκεί
όπου χτυπάει με μαστίγιο το παρόν μας,
με σάπια δόντια, διατάζοντας ν’ αποκηρύξουμε
τις πράξεις τις ιδανικές που με το τότε
σώμα μας διαπράξαμε.

Μείναμε εδώ κι εμείς λοιπόν,
κέρινοι- εν αναμονή της
τραγωδίας που έχει παίξει.
Σκυφτοί—στη γνώση ότι ήταν η ζωή μας.
Αστείοι- στα μάτια αυτών που
έκραζαν γοητευτικά πως μας κατάλαβαν
κάποιο απ τα βράδια που πίναμε
μαζί.