Δίχως κεφάλι αλλά με ήσυχα
και μεγάλα πορφυρένια μάτια
στους αγρούς μιας άνοιξης
αλλοτινής κολυμπήσαμε.
Μακρινός αντίλαλος χαράς
θάμπωνε ακόμη τα ρόδα της γης
το θυμίαμα καλούσε τους αγγέλους
ώσπου μονωδοί, λες, μιας νοσταλγίας
της ερημιάς το θάμπος μετρήσαμε
με όρκους που χαράσσονταν στις πέτρες
και σβήνονταν στη βροχή.
Ασχημάτιστοι και γυμνοί σαν το νερό
πέρα από το σάστισμα
—όπως συμβαίνει συνήθως—
η μέρα κραυγάζει την αγωνία
ο τρόμος κοιμάται στο προσκεφάλι
και χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
παρά μόνο τ’ όνομά μας
στην αρχή η λέξη ήταν Θεός.