Βγες Αγαμέμνωνα, βγες!
Πάψε να κρύβεσαι στις τρύπες του θόλου μαζί με τις νυχτερίδες.
Βγες να μας πεις!
Μόνο εσύ τα ξέρεις όλα τα μυστικά του Τρωϊκού Πολέμου.
Μόνον εσύ, είδες όλα τα κορμιά να σωριάζονται άψυχα στην γη σαν ξερά φύλλα.
Μόνον εσύ είδες το αίμα να τρέχει και να κυλά σαν ποτάμι,
και να βάφει την θάλασσα της Τροίας κόκκινη.
Πήρες μαζί σου φεύγοντας όλες της σκηνές της φρίκης, και γύρισες πίσω.
Ενώ ήξερες τι σε περίμενε.
Εσύ, είχες στα χέρια σου την τύχη της Τροίας.
Εσύ, αποφάσισες! Το ξέρεις καλά...
ΔΕΝ ήταν η Ελένη!
Εσύ σήκωσες το μαχαίρι και το έμπηξες στα στήθια της όμορφης κόρης.
Της δικής σου κόρης.
Θυσίασες την Ιφιγένεια για να πας να κουρσέψεις την Τροία...
Το χρυσάφι των Μυκηνών δε σου έφτανε...
Ήθελες κι’ άλλο...
Βαμμένο με αίμα, σε χρώμα πορφυρό.
Βγες Αγαμέμνων!
Βγες απο τις τρύπες που κουρνιάζεις τόσους αιώνες τώρα...
Και πες επιτέλους, την αλήθεια....

Πές μου Αγαμέμνωνα,
πόσο ήταν το χρυσό της Τροίας, πού έδωσες την κόρη σου για δαύτο? –
Βγές!
Βγές από τις τρύπες που κρύβεσαι μαζί με τις νυχτερίδες και έλα στο φως,
να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις.
Εσύ μόνο ξέρεις!
Μόνο εσύ είδες το αίμα να τρέχει στην Τροία …
Και γύρισες πίσω για να δείς και το δικό σου να βάφει τη γή των Μυκηνών.
Και μετά, και όλης της γενιάς σου το αίμα, να ποτίζει το χώμα.
Πόσο ήταν το χρυσάφι της Τροίας,
πού, τα τόσα της Μυκήνης δε σου'φταναν?