Σ’ ενός εξώφυλλου στεριά
κάποιος γλάρος εστάθη ως χαρταετός,
φαινόταν έρμαιο στη βούληση παιδιού
λες και ήταν πτήση του δεμένη!
Ή μήπως κι οδηγούσε, το ίδιο το πτηνό
με το ολόλευκό του ένστικτο,
να μάθει το παιδί
χωρίς τις έννοιες των μεγάλων να υπάρχει;
Κι εγώ θα ήθελα σαν κουκλοθέατρο να πιάσω
το παιδικό μου όνειρο
και όχι τις άβουλες τις κούκλες,
να πιάσω της βροχής σταγόνες
και να τις οδηγώ εκεί που έκαψε η δίψα,
που χλωροφύλλη έλειψε
και ρίζα ετάφη στη γλάστρα φυλακή
και ας σκοντάψει τ’ όνειρο
στη ξηρασία που `σπειρε η πείρα.
Ας πέσω να ματώσω αγκώνες, γόνατα
σαν το οδηγώ αφού, γνωρίζω πια,
παιδί μπορεί και πτήση να φυλά
και πτώση να ανέχεται...