Αποχαιρετισμό ό,τι λεν, έχω νιώσει !

Πόσο το ξέρω ακόμη : ένα απλήγωτο γκρίζο σκοτεινό κάτι,

Που, ένα ομορφοσυνδιασμένο , μια φορά ακόμη τα δείχνει,

Το παραμερίζει και το ξεσκίζει.

Πόσο δεν αντιστεκόμουν να το ατενίζω, όταν,

αυτό, φωνάζοντας με, να φύγω μ’ άφηνε,

ενώ έμενε, σα να ` ταν όλες μαζί οι γυναίκες, μικρό και λευκό,

ωστόσο και μόνο τούτο : ένα νεύμα, που δε μ’ αφορούσε

κιόλας πια , αργό και συνεχές , και μήτε μόλις

φανερό πια : μπορεί μια δαμασκηνιά μόνον,

απ’ όπου κάποιος κούκος πέταξε με βιάση .



Κάποτε , αν γίνει και σε χάσω

Θα μπορείς να κοιμάσαι, δίχως

Πάνω από σε να μουρμουρίζω

Σαν την κορφή της φλαμουριάς



Δίχως εδώ να ξαγρυπνώ

και λόγια ως βλεφαρίδες, τόσο

το `να πλάι στ’ άλλο , ν’ αποθέτω

στα μέλη, στα στήθη, στο στόμα σου .



Να σε κλειδώνω, να σ’ αφήνω

Μονάχη εσέ μ’ ό,τι σου ανήκει,

Σαν κήπο που τον κατοικούνε

Σμάρια τα αστέρια κι οι μέλισσες.