ΑΧ Θε μου

που δε σε είδα ποτέ μου,


στέναζε συχνά πυκνά η νόνα μου η Κανέλλα

πότε στον αργαλειό ισιάζοντας το υφάδι

πότε στο λόγγο ζαλωμένη πουρναριές

στ’ αμπέλι, στο περβόλι, στις ελιές και στη νεροτριβή

κι όταν κατάκοπη τα βράδια

συνταύλιζε τα κούτσουρα στο τζάκι.


Μα εγώ που ολιγόπιστος

σ’ έψαχνα μάταια στον ουρανό

σε είδα και σε άγγιξα ακέριο Θε μου

στον άγιο μόχθο της˙

πώς ευωδιάζει σαν εκκλησιά το σπίτι

όταν η μάνα μου απλώνει τα κιλίμια της.