Ένα πιάνο με ή χωρίς ουρά
μπορεί να μην είναι τίποτα
σ’ αξύριστων και άξεστων στρατιωτών τα χέρια.

Μπορεί ωστόσο να είναι το κεφάλι τους
και τα πόδια τους και η ουρά τους
κάτω από πυκνά μαύρα σύννεφα
που μαραζώνουν στον ήλιο.

Μπορεί ακόμα να είναι
η σπασμένη τελευταία νότα
που πέφτει καταγής να φτάσει ως το ποτάμι —
τώρα το λεν Βιστούλα,
κάποτε ήταν άγγελος
με τα φτερά παραμάσχαλα
και τον υδάτινο κόσμο του ώς την κορφή
νυχτερινής ημιτελούς φαντασίας.

Τώρα μπορεί να κοιμάται
στην καρδιά του Σοπέν
προτού τη μεταφέρουν σε ναό
για να πετρώσει εκεί
γονατισμένη πάνω απ’ ένα φέρετρο
που το σηκώνουν αργά με προσοχή,
μα τους ξεφεύγει απ’ τα χέρια
και κατρακυλά στα σκαλιά.