Ξημέρωνε δεν ήξερα τι να αφήσω στο κατώφλι.
Άφησα έναν κελαηδισμό,τις περήφανες λαλιές του μακρινού κόκκορα,
μια παρτιτούρα των άστρων, την καμπάνα του όρθρου
και μια πατρίδα να ταξιδεύει στο γαλάζιο που της έμελλε.
Ξημέρωσε. Το γάλα είναι στο κατώφλι
κι ας το χρωστάς. Πάλι ο Γιάννης της κυρα Σοφίας
θα σπινιάρει τον γάιδαρο, εγώ θα κρατάω της καρδάρες
θα τρέχουμε στα περβόλια,
σπίτι σπίτι,
μπαξέ, μπαξέ
θα μάθουμε να αγαπάμε.