Εν έτει δυο χιλιάδες δεκατρία,
(τω σωτηρίω, πώς αλλιώς;) μού λένε –
«Λογά, ανεπρόκοπε, παραλυμένε,
Πέτρο, έγινες σχεδόν τριάντα τρία.

Είν’ ώρα τον χορό του Ησαΐα
κι εσύ, όπως και τόσοι, να χορέψεις.
Γερνάς, Πετρή. Καιρός να το χωνέψεις.
Ν’ ανοίξεις σπίτι κοίτα. Είναι χρεία».

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες…
Σας φαίνομαι ηλίθιος ή γενναίος;
Έχω γνωρίσει τόσες παντρεμένες,
(με γνώση βιβλική) που νιώθω δέος.

Δεν έχω τόση τρέλα ούτε θάρρος.
Γαμπρός; Ποτέ!… Αν θέλετε, κουμπάρος.