Έτσι σε φανταζόμουν κάθε βράδυ·

ωραίο και σκοτεινό

σαν θάνατο



να κοιτάς και να παρακαλάς

το αδύνατο

με τα χέρια σου δέσμια

των αναγκών



και τα τόξα

σαν άροτρα

διψασμένα για τον καρπό

και το θέρος

μπηγμένα βαθιά

στην σάρκα



μονάχα το αίμα

το αίμα

κάνει την διαφορά

μαζί σου



σ’ εκείνον ρέει

ως ύστατη προσφορά

εξιλέωσης

και το σώμα του

δισκοπότηρο

σε στάση θυσίας

με κάτι το παρθένο

να εγκιβωτίζει

το αξεδίψαστο

όνειρο



ενώ εσύ



εσύ σε τρύπιο σκεύος

σκορπάς τα ανεξόφλητα

χρέη της σάρκας



τα βέλη σου

να τρυπούν

μαζί

και τ’ όνειρο

και τον πόθο

και το ίδιο

το αξεδίψαστο



κι όσο κι αν

η στάση του σώματός σου

θυμίζει την δική του



εσύ τίποτα

τίποτα τίποτα δε θυσιάζεις

εκτός από λόγια

κι εκείνη την υπόσχεση

αθανασίας στην στιγμή

στην ηδονή στην ένωση

και την αποκόλληση



το σώμα και το αίμα σου

ακάλυπτη επιταγή.



Τουλάχιστον αυτός θα μείνει

στην μνήμη ως πορεία

για το αδύνατο



ως όνειρο



ενώ εσύ;

εσύ;



ένα μισοξεχασμένο

αδιέξοδο

ένα στιγμιαίο κάτι μέσα

σ’ έναν ολόκληρο ωκεανό

ζωής θυσίας πορείας

σμιξίματος κι αποχωρισμού



αυτός είσαι

έρωτα.