Ένα απόλυτο ποίημα που σβήνεται, γράφεται,
που δέχεται ατέλειωτες αναγνώσεις καθώς ξεδιπλώνεται
πολυσέλιδο δάσος παραπέμποντας παντού.
Μια προεξοχή του βράχου, να σπρώχνει ανήμερος
το χρόνο προς τα έξω. Ένα άγνωστο ένστικτο
που διέφυγε, που ολοένα διαφεύγει. Μ’ εκείνα τα θανάσιμα
άλματα τ’ από πριν ταιριασμένα στη θεία τους πατημασιά.
Αστράφτει το σύμπαν ακατάκτητο στα κέρατά του.
Μια μαύρη φλόγα που τρέχει στα βουνά.
Μια απλησίαστη στιγμή πίσω από περιβλήματα
ένα σχήμα στο κενό των όντων που γίνεται όνειρο και δίχτυ.
Που θολώνει το νερό στο μάτι και κάνει μπερδεμένο κουβάρι το μυαλό.
Σαν απόμακρη τουφεκιά από θανάτους ή βαφτίσια
να αστράφτει η μνήμη σαν βρυσούλα
από χλωρά κλαδάκια να καπνίζει.

Κι όταν οι κυνηγοί του ρίχνουνε και πέφτει
και βάφει με το αίμα του τις πέτρες
όταν πλησιάζουν οι άνθρωποι και τα σκυλιά, δεν είναι τίποτα Εκεί.
Ούτε ίχνος, τρίχωμα ή σώμα, αλλά μια χαράδρα
που σε σπρώχνει με τρελούς μαγνήτες πίσω το Απλησίαστο.