Όλο οργώνει, η γη είναι ζύμη, να φουσκώνει το προζύμι.
Κι είναι η γλώσσα ορυχείο με παμπάλαιο φορτίο.
Φράσεις-χώματα σοροί και του μένει ένα σπυρί.
Λόγια σκεύη σκουριασμένα της φυλής του στομωμένα.
Μ’ ένα πόθο αστραφτερό τα περνά στο φυσερό
τ’ ουρανού που μυστικά λειτουργεί στα σωθικά.
Τ’ ασχημάτιστα μορφώνει για να βγουν καινούργιοι κλώνοι.
Είναι εδώ είναι εκεί σε στιγμή μαγευτική.
Τέτοια τέχνη, τόση ορμή• έτσι ανοίγει το κορμί.
Λες η γη είναι ερωμένη και μες σ’ όνειρο κλεμμένη.
Γονατίζει τη φιλά• σκύβει και την προσκυνά.
Ρίχνει μέσα τον καρπό• μα η κόρη δένει ανθό.
Κι είναι κρύο κι είναι χιόνια, μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια.
Των χωμάτων ο πιστός, των ονείρων σιτεφτός.
Και του λόγου ο ποιμένας• μες στο πλήθος ο Κανένας.
Μ’ ένα Λόγο ορυκτό κάνει σχέδια οκτώ.
Στην αρίφνητη γραφή• πες η πρώτη εγγραφή.
Στα αμίλητα μουράγια, σκύψε κι άκου τα ναυάγια.
Μάθε σπάνια να μιλάς αν θες κάπως να φελάς.

Μια δισκέτα πλάθει ο νους, δεν ανήκει κανενούς.
Μόνο ανήκει στον καθένα• λέω αλήθειες λέω και ψέμα.

Πέντε πέρλες μες στους χάρτες του πυθμένα
ως εδώ έλα και πάρτες• περιμένουν μόνο Εσένα.
Που έχεις έρωτα στη σάρκα και στο νου
στις σπηλιές και στα σεντόνια τ’ ουρανού.