Ίσως επειδή φορούσε πάντα μαύρα,
ή έβαφε με κάρβουνο τα μάτια
ή είχε μια γάτα έβενο γύρω απ’ το λαιμό
λευκό το δέρμα, φόρεμα η νύχτα,
ή ίσως έφταιγε εκείνη η παράξενη συνήθεια
να οδηγεί ένα λεωφορείο
με κοράκια,
ή να γεμίζει μπογιά έναν κουβά
και να βάφει τους τοίχους με σκοτάδι.
Ή ίσως πιο πολυ να πείραζε
που κάποια βράδια τον ξυπνούσε,
τον ρωτούσε για την έρημο
για τους νομάδες
για τα σπίτια που πετούν απ’ το παράθυρο
για τα περιγράμματα ανθρώπων που χαθήκαν.
Όπως και νάχει αυτός δεν άντεξε.
Γλίστρησε μια μέρα μες την θάλασσα.
Ήταν άλλωστε δεινός κολυμβητής.
Στον κόσμο αυτό
υπάρχουν πολλοί κολυμβητές
που επιπλέουν με χάρη στον αφρό.
Και λίγοι ελάχιστοι οι δύτες.