Ο μόχθος τούτος, που απ’ του ακόμα ακάμωτου τη γεύση
μπορεί να διέρχεται, μα σάμπως να φορά αλυσίδες,
τελείως με την άκτιστη του κύκνου μοιάζει πλεύση.

Μα και η θανή: ό,τι στη μη αντίληψη μας κατεβάζει
αιτιών και λόγων που διορίσαμε ασφαλείς νησίδες,
με το περίτρομο κεφαλοβούτηγμά του μοιάζει –:

μες στα νερά που το χωνεύουνε γαληνεμένα,
γλυκά, στον όλβο μέσα μα και σαν παρωχημένα,
αποχωρούν και αποτραβιούνται ρεύμα με το ρεύμα,
κι ενόσω εκείνος, ηρεμότατος και με την τόση
ολοένα πιο βαθιά και πιο βασιλική του γνώση,
ατάραχος κινά να φύγει δίχως ένα γνεύμα.