Η Πηνελόπη δούλευε με κάποια εγγύηση πλοκής.
Ό,τι και να ξεΰφαινε τη νύχτα, εν γένει
μπορούσε να την προχωρήσει κατά μία μέρα.

Εγώ, πενήντα χρόνια τρίβω αυτές τις ίδιες πέτρες
και ό,τι ξέκανα ποτέ δεν ήταν εκείνο που `χα κάνει.
Χωρίς ανταμοιβή, σαν το σκοτάδι μπροστά σε καθρέφτη.

Ετοίμαζα την επιφάνειά μου, να επιζήσει σ’ ό,τι τής έπεφτε –
χαρτογράφους, χαράκτες, κάθε λογής γραμμές και μελάνια.
Παρασκεύαζα σκοτεινάγρες και αυτοί σπλαχνοσκοπούσαν.

Γι’ αυτούς ήταν νέο ξεκίνημα και άγραφη πλάκα
κάθε φορά. Για μένα ήταν μια ανακύκληση,
σαν το κυμάτισμα που τελειώνεται μες στη σιωπή.

Έτσι. Για να με θυμόσαστε. Φανταστείτε τα πρόσωπα
που λατομήθηκαν από το πρόσωπο του νταμαριού. Επιδοθείτε
σε coitus interruptus πάνω σε μια στοίβα παλιές λιθογραφίες.