Δε θα σε απαλλάξω
κι όχι βέβαια για τις πόζες και τα γουναρικά σου,
ανθρώπινα είναι τούτα και τα συμμερίζομαι'
ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω'
Ούτε θα σκώψω τις δηλώσεις σου
για την παρέλαση των τεθωρακισμένων στην κόκκινη πλατεία
ή τους ύμνους για τον δικό σου Φύρερ'
έστω πως ήσουν μαγγωμένος στο δόκανο της ιστορίας
και κάτι ξέρουμε κι εμείς οι ταπεινοί γι’ αυτό
δίχως να μοστράρουμε τα δικά σου εύσημα.
Δε θ’ απαλλάξω την αλαζονεία σου
κι όχι γιατί στο βάθος με όσα έπραττες και έγραφες
μοναδική σου σκέψη κι έγνοια στάθηκε
πώς να παραμυθιάσεις τους ανίδεους Αντιοχείς
αυτούς που σε χειροκροτούσαν
και σε ανακήρυσσαν μείζονα και μέγιστο.
Αλλά γιατί δε δίστασες να χρησιμοποιήσεις
και να εκπορνεύσεις ακόμα και το κάλλος
που τόσο λυσσαλέα θήρευες σε όλη σου τη ζωή
επενδύοντας τα πάθη και τις φαντασιώσεις σου
όχι ασφαλώς ποιητική αδεία
μα γιατί έτρεμες περιδεής από το φόβο των Ιουδαίων,
συ ό επαναστάτης, ό έκδοτος στις εξορίες.
Έλα, πέταξε πια τις μάσκες, γδύσου τις ευτέλειες